چقد اين اذن دخول با دلم بازي مي کند ...چقد دلم لک زده براي ايستادن در پشت ورودي هاي حرم امام رئوف و خواندن اذن دخول ...دلم لک زده براي رد اشکهاي داغي که بي هيچ واسطه اي گونه هايت را نوازش مي دهند ...همين چند روز پيش تولدش را در حرم باصفايش تبريک عرض کردم اما انگار سال هاست به مشهد نرفته م و چشمم به گنبد و ضريح نيفتاده است ...دلم نوشيدن زمزم از سقاخانه اش را مي خواهد ...
دلم ايستادن و زل زدن به پنجره فولاد و زمزمه هاي پر از راز و نياز بيماران و آرزومندان و ... را مي خواهد ...دلم رقص پرچم سبز روي گنبد طلايي حرمش را مي خواهد ...دلم نوازش خنکاي عطر حرمش را مطالبه مي کند وقتي نزديک ضريح باصفايش مي شوي ...دلم نشستن در ايوان مقصوره صحن گوهرشاد را التماس مي کند ...ايوان طلا ... روبروي ضريح ... دار الهدايه ...دارالحجه... صحن جمهوري ...صحن آزادي...ورودي شيخ حرعاملي...دلم چه تقاضاها که ندارد ...باز هم دلتنگ امام رئوفم ...کاش تمام روزها و شب هايم در حرم مولاي مهرباني ها سپري ميشد ...
